Tampok sa larawan sa itaas ang isang screenshot ng Dota 2, at ang trashtalk-an na nagaganap sa chatbox sa may bandang gitna. Bilang isang fan ng online games na may kalarong ibang tao, hindi na ako bago sa trashtalk.
Trashtalk. Puro satsat na walang laman, walang value-adding. Puro na lang "bobo ka", "bobo mo talaga", "weakshit", "noob", "walang kwenta", at kung anu-ano pa. Minsan, isa lang itong outlet ng inis at sama ng loob, kung saan ibig mo talagang iparating na bobo sya o wala syang kwenta.
Gayunpaman, may isa pang mas mahalagang silbi ang trashtalk.
Sa Dota 2, tulad ng ibang competitive na mga laro, isang strategy ang trashtalk, dahil may kakaibang tagos ang mga salita sa damdamin ng isang tao, at nagbabago ang paglalaro nito depende sa kanyang emosyon. Kung trashtalk sa kalaban, nagiging galit ito, nagiging pabaya, at sa huli ay naitatalo ang laro. Kung trashtalk sa kakampi, naghahangad kang pilitin siyang umayos sa paglalaro gamit ang negative reinforcement. Hindi na ito simpleng paglalabas ng inis at galit, kung hindi isang mabisang paraan upang makamit ang inaasam na tagumpay.
Saklaw rin ng trashtalk ang pagmumurahan bukod sa pang-iinsulto. Minsan nadadamay pa ang mga mahal sa buhay tulad ng mga nanay ng mga player, o mga yumaong kamag-anak na sinisisi ang pagkamatay dahil sa paglalaro at kaadikan daw ng mga player. Minsan ay nakakamangha pano mang-trashtalk ang ibang mga tao - lumalabas ang imagination at creativity ng mga players mainsulto lang ang dapat mainsulto.
Ang pinakagusto ko sa trashtalk ay ang maikling lifespan nito. Sa ilang taong paglalaro ko, nabibilang sa daliri ang mga trashtalk na nagpapatuloy matapos ang laro. Sa huli, nagpapamalas ang mga player ng sportsmanship, at naiintindihan ng lahat na kasama talaga ito sa laro.
No comments:
Post a Comment